شب وصل

 پریشب پیش ما بود آن پری رخسار ه ی زیبا

                    که تا امشب کجا باشد کدامین محفلی بی ما

    کنون بر جای او شمعی بسوزد غم هجران

                            بِشُوید با سرشک تر پَر‌ ِپروانه شیدا       

   زمرغ حق نمی آید ، نوایی در دل جنگل

                        بخواب غم فرو رفته ، مگر آن مرغ شب آوا     

 پریشب این سرای من ، زروی او چراغان بود

                        درخشان از رخ ماهش بُدی کاشانه ام یکجا

 کنون بی او چنین یکسر گرفته کلبه ام ظلمت

                     زپیرامون من بارَد سکوتی سرد و وحشت زا

   چه میشد گر شب وصلی  نپیوستی به هجرانی

                      چه شد گر شرنگ غم نمی شد در دلی پیدا

 عزیزم قصد مهری کن شبی باز آ به دلجویی

                    که « مسکین »‌غیر یاد تو نباشد در سرش سودا